Cordon sanitaire

Een van de dingen waar ik echt van in de gordijnen kruip is het wijdverbreide Vlaamsche discours volgens hetwelk "Vlaanderen niet de hefbomen in handen heeft om haar toekomst uit te bouwen door de schuld van Wallonië". Tussen haakjes, "Wallonië" staat in deze context eigenlijk voor "Franstalig België", maar ja, voor sommigen blijft Brussel een moeilijk begrip.

Zoals elke leugen die functioneert berust deze stelling op een onbetwistbare waarheid, namelijk dat de PS er alles aan doet om elke hervorming af te remmen die het cliëntelistisch systeem waar zijn macht op berust zou kunnen bedreigen. Het is niet toevallig dat de grootste Belgicist van dit land Elio Di Rupo heet, nota bene de voorzitter van een partij die jarenlang de thuis is geweest van omzeggens alle wallinganten die ons koninkrijkje onveilig maken (de francofiele rattachisten zitten bij de MR). Opvallend is ook dat de Franstalige opiniemakers, waarvan het merendeel een haast feodeale band heeft met de PS, de mensen nog steeds wijsmaken dat de transfers een flamigantische mythe zijn, terwijl diezelfde opiniemakers terdege weten dat de "mythe" het geld in de kas brengt dat de PS-staat overeind houdt.

Waar voornoemde Vlaamsche argumentatie dus totaal aan voorbijgaat, is dat twee derden van de Franstaligen van dit land helemaal niét voor de PS stemmen. Sinds "La Libre Belgique" ook peilt naar de meest gehate partij, is gebleken dat de PS veruit op kop staat, wat overigens alleen in Vlaanderen kan verwonderen.

Helemaal gortig is dat men een toch wel essentiëel politiek feit totaal negeert, namelijk de medeplichtigheid van de Vlaamse partijen bij de instandhouding van de PS-staat. Bij mijn weten heeft niemand Verhofstadt, Vande Lanotte, Dehaene et hun voorgangers met het geweer in de hand gedwongen om in een federale regering te stappen met de PS. En als er één ding is waar we zeker van mogen zijn, dan is het dat al die Vlaamse politici héél goed wisten welk vlees ze in de kuip hadden en dus "en connaissance de cause" hebben gehandeld. Ze doen het trouwens nog altijd: het is stuitend om te zien op welke manier bepaalde Vlaamse partijen zich voorbereiden om in de Brusselse gemeenten samen met de PS in de gemeenteraden te stappen, zolang er maar voldoende postjes voor "hun mensen" voorzien zijn. Voor de perikelen van Charleroi was Leterme er zelfs niet vies van om Di Rupo op te vrijen en te laten geloven dat hij een toekomstige eerste minister zag in de sterke man van de boulevard de l'Empereur.

Eerlijk gezegd geloof ik niet meer in België: ik hou er een sentimentele band mee voor redenen die ik hier ooit wel eens uit de doeken zal doen, maar ge moet realistisch zijn. Dat neemt echter niet weg dat de Belgische structuren hic et nunc bestaan en dat er iets mee moet worden gedaan. Het is duidelijk dat er zelfs geen symbolische democratische controle meer mogelijk is in een land waar er geen enkele nationale partij meer bestaat, buiten een paar also-rans, en dat de politieke wereld dus een groot verantwoordelijkheidsgevoel aan de dag moet leggen om de boel draaiende te houden. Men kan eigenlijk twee kanten opgaan: ofwel voortgaan met de eeuwige communautaire spelletjes (waar men ooit eens de cliëntelistische randjes van zou moeten onderzoeken) ofwel zorgen voor een minimum aan goed bestuur. Niemand ligt 's nachts wakker van 's lands institutionele structuren: welke deze ook zullen worden, het kan in ieder geval geen kwaad om het huis al eens goed uit te kuisen en op te blinken, en daar zijn wij met zijn allen, Brusselaars, Vlamingen en Walen, meteen mee gediend.

De Vlaamse rechterzijde, en ik denk dus aan VLD en CD&V, kunnen hier een heel goede daad stellen, die het eigen lot zal verbeteren en tegelijkertijd de Franstalige medemens een duwtje in de rug zal geven: weigeren om nog met de PS te collaboreren. Als het mogelijk is om de grootste Vlaamse partij, die per slot van rekening (nog) niets verkeerds heeft gedaan, in een cordon sanitaire te sluiten, dan moet dit kunnen ten overstaan van de vampier die van Wallonië, ooit een van de rijkste regio's ter wereld, een quasi-ontwikkelingsland heeft gemaakt.

Zolang de Letermes, de Somersen en de Vande Lanottes van deze wereld er ook maar aan denken om samen met de PS te regeren, gebiedt de meest elementaire intellectuele eerlijkheid hen om geen woord kritiek te leveren op de toestand van Wallonië, waar zij onnoemelijk meer verantwoordelijkheid voor dragen dan de modale Waalse kiezer.